Blog

I Roam Alone ได้เขียนไว้…

เลื่อนหน้าฟีดเฟสบุ๊คแล้วเจอโพสต์ของคุณมิ้น I Roam Alone แล้วรู้สึกชอบโพสต์นี้มากๆ เป็นโพสต์ที่อ่านแล้วย้อนนึงถึงสถานการณ์บ้านเมืองที่กำลังเกิดขึ้นที่เมืองไทยในขณะนี้จริงๆ Tanya Journey ขออนุญาตแชร์ข้อความนี้ เก็บไว้อ่านในวันข้างหน้า และอยากจะแชร์ให้ใครหลายๆ คนได้อ่านเช่นกัน… ไม่อนุญาตให้สำนักข่าวไหนเอาข่าวไปเขียนใหม่ ตัดทอน บิดเบือน ทำได้แค่แชร์ไปจากเพจเท่านั้นนะคะ* เรื่องราวของประเทศแห่งความสิ้นหวัง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่จะเกิดขึ้นกับประเทศนึงได้ คือ ความสิ้นหวัง เมื่อหลายปีก่อนเคยเดินทางไปประเทศนึง ประเทศที่กลายเป็นรัฐล้มเหลว ตั้งแต่สนามบินที่รันเวย์พังไม่เป็นท่า ถนนเส้นหลักเข้าเมืองพัง สองข้างทางมีแต่คนยากจนสวนทางกับความเหลื่อมล้ำที่พุ่งทะยาน ทุกที่มีแต่คอรัปชั่น คอรัปชั่นในทุกระดับ ประชาชนต้องติดสินบนเจ้าหน้าที่เพื่อใช้บริการสาธารณะ เจ้าหน้าที่ซื้อขายตำแหน่ง คนด้านบนกินกันใหญ่โต เงินภาษีไม่ได้ใช้เพื่อพัฒนาบ้านเมือง สะพานไร้คุณภาพแต่ราคากลับแพง การต่อรองกับต่างชาติเป็นเพื่อประโยชน์ของคนกลุ่มเล็กๆ ทรัพยากรประเทศถูกขายจนเกลี้ยง คนที่พยายามจะทำเพื่อประเทศถูกลอบฆ่า ไม่ก็ถูกจับยัดข้อหาไปหมด คนรุ่นใหม่รู้สึกสิ้นหวัง เพราะทำอะไรไม่ได้มาก พวกเขารู้สึกไร้อำนาจ ถ้าคนที่โชคดีก็สามารถย้ายออกไปต่างประเทศได้ ถ้าไม่ได้ก็ได้แต่ทนอยู่ต่อไป การขับเคลื่อนที่ใช้แรงกายแรงใจอย่างมากกลับทำได้แค่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เพราะโครงสร้างหลักแห่งการคอรัปชั่นไม่เปลี่ยนแปลง คนมีเงินยังขับรถหรูได้ แต่ก็ขับบนถนนลูกรังพังๆกลางเมือง ห้างหรูก็ยังมีแต่ก็ตั้งกลางซากตึกพังๆขาดการดูแล คนยากจนลงเรื่อยๆแต่ก็จะถูกพูดถึงอย่างสวยงามว่า ‘เขายังยิ้มได้ท่ามกลางความลำบาก’ โดยลืมถามไปว่าแล้วทำไมเขาถึงต้องมาลำบากแบบนี้ ทำไมมันถึงดีกว่านี้ไม่ได้ ทำไมประเทศไม่เป็นของทุกคนอย่างเท่าเทียม และได้เติบโตขึ้นไปด้วยกัน เราถามคนที่นั่นว่ามันเกิดอะไรขึ้น และต่อไปจะเป็นยังไง หญิงสาววัย…