การใช้ชีวิตในเมืองนอก สิ่งหนึ่งที่ทุกคนเลือกไม่ได้เลย ก็คือ “งาน”
ใช่ค่ะ … ถ้าคุณอยากมีเงิน คุณก็ต้องทำงาน
ไม่ว่างานนั้นจะเบา หรือ หนัก ..​. เราก็เลือกมันไม่ได้
เพราะในสถานภาพการเป็นต่างชาติอย่างเรา … ถ้าไม่เรียน หรือ พูดภาษาบ้านเขายังไม่คล่อง
เราก็ต้องทำงานที่เราสามารถจะทำได้ …

ทุกคนอาจจะเห็นเราในมุมของ DJ เปิดเพลงตามอีเว้นท์ต่างๆ และเป็น House DJ ให้กับ Fitness ที่ตอนนี้ก็ได้ปิดทำการไปเสียแล้ว
และในอีกมุมหนึ่งของเราก็คือนักเรียน
และทำ part time ที่ร้านอาหารไทย Take away แห่งหนึ่ง เพื่อที่จะมีรายได้เสริม

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ทำให้เราต้องดร็อปเรียน
ซึ่งรายได้หลักในแต่ละเดือนที่ได้ ก็มาจากเงินนักเรียน หรือที่เดนมาร์กเรียกว่า SU นั่นเอง
เมื่อทำการพักการเรียนแล้ว ทำให้รายได้ของเราเองก็หายไปมากกว่า 60%

จนกว่าจะได้เดินทางผจญภัยตามแพลนที่วางไว้ … เราจะไม่มีรายได้เลยเป็นระยะเวลา 3 เดือน
ในตอนแรกก็ยังมีรายได้เข้ามาจาก fitness ต่อให้ lockdown อยู่ที่บ้านก็ตาม
แต่เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ก็ได้รับข่าวร้ายว่า บริษัทต้องปิดตัวลงเพราะต่อสู้กับพิษโควิดไม่ได้
ทำให้รายได้หลักอีกทาง ก็หายไปเช่นกัน….

ยอมรับว่าตอนนั้นเครียดมาก … จะทำยังไงดี งานก็เหลือแค่ร้านอาหารที่ได้ทำชั่วโมงน้อยนิด
เงินออกมาก็แค่นิดเดียว ไม่พอกับค่าใช้จ่ายแน่ๆ

ทำให้เราต้องหาเงินเพิ่ม … และ

ในความโชคร้าย ก็มีความโชคดีและแสงสว่างเข้ามา

ด้วยความที่เรารู้จัก “อร” มาหลายปีมาก
เที่ยวด้วยกัน นัดเจอกันเวลาที่ว่าง เพราะด้วยอรทำงานเต็มเวลา และมีลูกๆ
ส่วนมากที่เจอกันก็เลยจะเป็นวันที่นัดกันทานข้าว วันที่เราไปเปิดเพลง หรือ ออกเที่ยวกันเท่านั้น

อรทำงานเป็นแม่ครัวให้กับร้าน Kay’s Kitchen, Hvidovre.
เราจึงขอให้อรถามบอสให้หน่อย ว่าต้องการคนเพิ่มไหม?
เพราะเราได้พักการเรียนแล้ว ก่อนจะออกเดินทาง
แต่ในระหว่างนั้น เราขาดรายได้หลายเดือนเลย

และโชคก็เข้าข้างเรา … รู้สึกขอบคุณอรมากๆ ที่ทำให้เราได้งานที่นี่
และรู้สึกขอบคุณพี่เก๋ และ คุณทิมมากๆ ที่มอบโอกาสให้เราได้ทำงาน
และเริ่มต้นด้วยค่าแรงที่สูงมากต่อชั่วโมง ถ้าเทียบกับร้านอาหาร Thai Take away ร้านอื่นๆ

ทั้งๆ ที่บอสทั้งสองก็รู้ว่าเราจะได้ทำกับเขาแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แล้วก็ต้องออกไปอีก
เป็นโอกาสที่เชื่อว่า หลายๆ ที่คงไม่ให้ได้แบบนี้ ….
เพราะใครก็อยากได้คนที่สามารถอยู่ทำงานได้นานๆ และเต็มที่
ไม่ใช่มาทำไม่นาน แล้วก็ออกไป …

ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ

การทำงานกับร้าน Kay’s Kitchen ในช่วงระยะเวลา 2 เดือนที่ผ่านมา
เป็นการทำงานที่สนุก มันส์ ฮา … หัวหน้าใจดี เพื่อนร่วมงานก็เก่ง และน่ารัก

ในชีวิตการทำงานมา … สามารถพูดได้เลยว่า
นอกจากพี่ใบแพร Front Office Manager ที่เคยทำงานด้วยที่โรงแรม The Senses Resort Patong
เราก็หาบอสที่ใจดีที่ไหนไม่ได้แล้วจริงๆ จนได้มาทำงานกับพี่เก๋นี่ล่ะ

แรกๆ เราก็อาจจะมีความเกร็ง หรือ ไม่กล้าพูดกับพี่เก๋มาก … เพราะด้วยตำแหน่งของพี่เก๋ที่เป็นนายจ้างเรา
และเราเองก็เพิ่งจะเข้ามาทำงาน เลยไม่ได้สนิทสนมที่จะพูดคุยด้วยขนาดนั้น
แต่พอเวลาผ่านไป …​ มันก็ทำให้เราชิน และกล้าที่จะพูดเล่นและหัวเราะไปกับพี่เขา

พูดถึงพี่เก๋ ….
พี่เก๋เป็นบอสที่กลัวพนักงานจะผอม … อาหารเที่ยงไม่เคยขาด
พนักงานไม่เคยได้อด และ พี่เก๋ไม่เคยเลยที่จะหวงอาหารการกินกับลูกน้อง
คือ ประทับใจมาก เมื่อเราเอ่ยว่า “เราชอบกินไข่ลูกเขย”
แล้วเราก็ได้กิน ….. เราแชร์หมกหน่อไม้หม้อไปให้พี่เก๋ เพราะเราอยากกิน … เราก็ได้กิน
อยากกินข้าวเหนียว … เราก็ได้กิน ยิ่งสองวันสุดท้ายก่อนจะหยุดทำงาน พี่เขาก็เมนูที่เราชอบกินให้กิน

ประทับใจมากขึ้นไปอีก … คือ ในวันที่เป็นรอบเดือน … เราจะปวดท้องหนักมาก
ต้องนอนซม ถ้าหากว่าขาดยา … และมีวันหนึ่งคือปวดหนักจนเดินไม่ไหวเลยจริงๆ

เราโทรไปหาพี่เก๋ … และขอหยุด
ถ้าเป็นนายจ้างคนอื่น ก็จะพูดว่า…
“ทานยาได้ไม๊ กลัวร้านจะยุ่ง หรือ รอบหน้าทานยาดักได้ไม๊ ถ้ารู้ว่า ปจด. จะมาวันไหน?”
ถ้าเอาตามความจริง ไม่มีใครทราบได้เลยว่าเดือนไหนจะปวดรอบเดือน หรือ รอบเดือนจะมาวันไหน … ใช่ป่ะ?
แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ … มันผ่านไปละ ฮ่าๆ

เข้าเรื่องพี่เก๋กันต่อ … คือ พอเราบอกพี่เก๋ว่า เราขอหยุดพักนะ เพราะเราปวดท้องประจำเดือน
คำตอบที่ได้จากพี่เก๋เลย ก็คือ หยุดนะ ทานยา นอนพักนะ ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายดีก็โทรมาบอกนะ
คือ รู้สึกซึ้งใจที่ได้เจอเจ้านายที่ใจดีขนาดนี้

เอาจริงๆ ก็รู้สึกเสียดายที่ได้ร่วมงานกับที่ร้านเพียงแค่ 2 เดือนเอง
เป็นสองเดือนที่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปทำงานจริงๆ

คนต่อมา …​ “อร” เพื่อนที่เจอกันนับครั้งได้
ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ว่า “อร” เพื่อนที่รู้จักกันมานานกว่า 5 ปี
เที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จะทำงานเก่ง และ เร็วได้ขนาดนี้
ยอมรับเลยว่าต่อให้เราจะพยายามที่จะเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถจะเร็วได้เท่าอรจริงๆ
กล้าคิด กล้าทำ กล้าตัดสินใจ สมควรแล้วที่บอสจะไว้ใจให้อรตัดสินใจในหลายๆ เรื่อง
ถ้าให้เปรียบตำแหน่งในที่ทำงาน เราสามารถเรียกอรว่าเป็นเชฟใหญ่ได้เลย
เพราะอรเป็นคนที่กล้าที่จะตัดสินใจอะไรหลายๆ อย่างให้คนในครัวจริงๆ

คนต่อมา “จอย” ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดูเกรี้ยวกราด
“จอย” เป็นเพื่อนที่รู้จักผ่านอรอีกที จากลักษณะ และ บุคลิกของจอย
คนนอกอาจจะมองว่าจอยเป็นคนแรง ด้วยลักษณะของคำพูด ที่พูดจาโหวกเหวกตามประสาคนทางภาคใต้
รอยสักที่เต็มตัวของจอย เพราะด้วยใจรักในงานอาร์ท จอยต้องเป็นคนรุนแรงแน่นอน …
และบุคลิกท่าทางของจอย น่าจะทำอาหารไม่เก่ง …. และด้วยที่จอยเป็นคนใต้ แน่นอนว่า …
“คนใต้ต้องทานอาหารเผ็ดเป็นแน่…!”

แต่เชื่อไหม …​ ทุกอย่าง คือ ภาพที่ทุกคนตัดสินคนๆ หนึ่งจากลักษณะภายนอกที่เห็นเท่านั้น

แท้จริงแล้ว จอยเป็นคนที่จิตใจดีมากๆ คนหนึ่งเลย
เป็นคนที่คอยมอบเสียงหัวเราะให้ตลอด
เป็นคนที่ชอบแบ่งปัน เป็นคนชอบให้
ชอบสั่งของกินมาจากตลาดไทย แล้วก็ชอบเอามาให้กินด้วย
จอยเป็นคนที่ทานเผ็ดได้น้อยมาก ถึงมากที่สุด จนบางทีเราเองก็อดขำไม่ได้ เพราะมันขัดกันกับลักษณะของจอยเลยทีเดียว
และจอยเอง ก็ชอบทานอาหารอีสานมากๆ เลยทำให้เราเข้ากับจอยได้ง่ายขึ้นไปอีก เพราะเราเองก็ชอบทานอาหารอีสาน แซบๆ เหมือนกัน

เราชอบเวลาที่ได้ทำงานกับจอยและมีความสุขทุกครั้ง
เพราะจอยเป็นคนสนุก ตลก สามาถทำบรรยากาศที่เงียบขรึม ให้เป็นเสียงหัวเราะได้
นี่คือ จุดขายของจอยจริงๆ

และอีกคนหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลย “พี่หญิง”
ผู้หญิงอีกคนที่ทำงานเก่งมาก เก่งจนบางทีเราก็ยังอิจฉา
ว่าผู้หญิงคนนี้เอาพลังมาจากไหน มาทำงาน 
มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นของตัวเองดี 
อะไรพังก็ซ่อมได้ ทำได้ … 
และเป็นอีกคนที่สอนหลายๆ อย่างในสิ่งที่เราเองก็ทำไม่เป็น
หรือทำอะไรหลายๆ อย่างให้เรา ทั้งที่เราเห็น และที่เราไม่เห็น
พี่หญิงช่วยเราหลายๆ อย่างเพราะเราไม่ถนัด หรืออาจจะเพราะเราทำช้าแหล่ะ พี่หญิงก็เลยต้องรีบทำเอง  ฮ่าๆ 

สุดท้ายแล้ว …. ขอบคุณการเลี้ยงส่งที่ดี ถึงแม้จะขาดพี่หญิงไปในวันสุดท้ายของการทำงาน
แต่ก็ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ