อยู่ๆ วันนี้ก็นึกย้อนไปในวันที่สูญเสียพ่อ เมื่อปลายปี 2016 เป็นปีแห่งการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ปีนั้น เป็นปีที่ชีวิตดาวน์ในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความรัก และความวุ่นวายต่างๆ ของชีวิตในแต่ละวัน
ก่อนวันที่พ่อจะจากไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ มีอยู่โมเม้นท์หนึ่ง ที่อยู่ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า
“จะโทรหาพ่อ และ แม่ให้เยอะๆ และสกรีนช็อตรูปที่คุยกับพ่อไว้ให้มากๆ
เพราะรูปที่เคยถ่ายกับพ่อนั้น… แทบไม่มีเลย
รูปที่มีกับพ่อ นับแล้วคงไม่ถึงสิบรูป”
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ พ่อก็มาเสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน
นึกขึ้นแล้วก็เสียดายเวลา ณ จุดที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา
เมื่อตอนที่มีโอกาสถ่ายรูปกับเขา
ทำไมเราไม่ทำ
สิ่งที่เขาพูดไว้มันก็จริงอย่างที่เขาว่า…
อยากทำอะไรก็ให้รีบทำ
อยากพูดอะไรก็ให้รีบพูด
โกรธได้ แต่ต้องปลงให้เร็ว
อย่าโกรธให้นาน
ชีวิตเรามันสั้น … วันนี้เราเจอหน้ากัน ได้พูดคุยกัน
วันพรุ่งนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอคนๆ นั้นในชีวิตอีกก็เป็นไปได้
อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไป
โดยที่เรายังมีปมอะไรอยู่ในใจ
อย่าให้ถึงวันที่ต้องมานั่งพูดกับตัวเองว่า … “เสียดาย ที่ไม่ได้ทำมันจัง”
Tanya's journey 